Stefán Valdemar Snævarr

Hér hyggst ég taka á beinið ýmsar goðsögur sem Moskvuveldið hefur löngum haldið á lofti (ég nota „Moskvuveldi“ líka um það ríki sem sumir rússneskir  valdhafar stjórnuðu frá Pétursborg).

 Sú fyrsta er að Úkraína sé gerviríki og íbúarnir eiginlega Rússar sem eigi að koma Heim ins Reich, verða aftur undirsátar Moskvuvaldsins. Þessa goðsögu tek ég fyrir í þessum pistli, hinar verða ræddar í seinni pistlum. Hér fá menn reykinn af réttunum, stuttar athugasemdir um  sérhverja goðsögn.

Önnur goðsagan er sú að Rússland hafi aldrei verið nýlenduveldi, sú þriðja að Úkraína sé fasískt, gagnstætt Moskvuveldinu. Margur heldur mig sig, hálfopinber hugmyndafræðingur Pútíns er Ivan Iljín sem fagnaði valdatöku nasista 1933, þá búandi í Þýskalandi (Snyder 2018: 16-35).

Sú fjórða að Nató hafi lofað að bæta ekki við sig meðlimaríkjum. Það er ekki neitt sem heitir loforð Natós nema opinber yfirlýsing,  samþykkt og undirrituð af fulltrúum allra meðlimalandanna, engin slík yfirlýsing var gefin um þetta mál.  Þar af leiðir að slíkt loforð hefur aldrei verið gefið.

Sú fimmta   að Nató ógni Rússlandi. Það skýrir ekki hvers vegna Natóríkin drógu mjög úr vígbúnaði sínum í Evrópu frá lokum kalda stríðsins fram til 2022.  Kanar lögðu jú herstöðina í Keflavík niður og fækkuðu mjög í herliði sínu í Þýskalandi.

 Sú  sjötta  að Jaltasamkomlagið (eða jafnvel það í Potsdam) kveði á um skiptingu Evrópu í áhrifasvæði Kana og þáverandi útgáfu af Moskvuveldinu, Sovétríkjunum. Það stendur  ekki stafkrókur um það í  samkomulaginu.

Sú sjöunda  að Moskvuríkið hafi nánast eitt og sér unnið sigur á nasistunum, staðreyndin er sú að Sovétmenn  hefðu ekki getað barist lengi án  aðstoðar Breta og Kana sem sendu þeim gnótt vopna (Plokhy 2017: 270)(Steinfeld 2022). Sjaldan launar kálfur ofeldið.

Miklu nánar um goðsögu 2-7 í síðari pistlum, nú um fyrstu mýtu.

En áður lengra haldið skal sagt að  frjálshuga Rússar andæfa flestum þessara goðsagna og styðja varnarbaráttu Úkraínumanna. Einn slíkur sagði við mig „Það besta sem getur hent Rússland er að tapa stríðinu“. Vel mælt!

1. Goðsagan um Úkraínu sem gerviríki.

Skrattinn fór að skapa mann, Pútín að leika sagnfræðing! Hann sauð saman eitthvað sem átti að vera umfjöllun um sögu Rússlands og Úkraínu, án tilvitnana í heimildir. Úkraína væri gerviríki að ekki óverulegu leyti skapað af Lenín. Úkraínumenn væru eiginlega Rússar.

Þó þykist hann bera virðingu fyrir úkraínsku máli og menningu, virða jafnvel sjálfsstæði landsins („We respect Ukrainians desire to see their country free, safe and prosperous“). Spyrja má hvort hann er samkvæmur sjálfum sér, annars vegar er Úkraína gerviríki, hins vegar sérstakt land.

Skemmst er frá að segja að hjalið um Úkraínu sem gerviríki er stórrússneskur þjóðrembuþvættingur.

Einvaldurinn heimsveldissinnaði  virðist halda eins og aðrir Moskvu-þjóðrembungar að hið forna Garðaríki hafi verið alrússneskt (um rætur þessa þvættings, sjá Plokhy 2017: 118 og víðar).

En höfuðborg þess var Kænugarður (Kyiv) og ríkið spannaði norðurhluta Úkraínu, Belarús og einhverja hluta Rússlands. Íbúarnir voru flestir mæltir á austurslafnesku en það mál er formóðir úkraínsku, belarúsmálsins og rússnesku.

Þvæla  rússneskra þjóðrembunga um að Kænugarður sé elst rússneskra borga er ekkert annað menningarheimsvaldastefna. Garðaríkið er líklega fremur úkraínskt en rússneskt enda má ætla að afkomendur gerskra manna búi flestir þar og í Belarús.

Þó skal í nafni sanngirni sagt að Rússland  á   sér líka vissar rætur í Garðaríki, stórfurstar Moskvuríkisins töldu sig afkomendur  Rúriks (Hræreks?)  þess sem á að hafa stofnsett Garðaríki.

Og gerskir menn kenndu sig við Rús, orð sem virðist forveri orðsins Rússi (um sögu Rússlands sjá t.d. Hosking 2012).

 Á rústum Garðaríkis reis ríkið Galisía-Volhynia  (áður fylki í Garðaríki), síðar kallað „konungdæmið Rúþenía“. Það spannaði vesturhluta Úkraínu, hluta af Póllandi og Belarus.

Það komst síðar undir stjórn pólsk-litháska veldisins sem réðu mest allri Úkraínu um allnokkurt skeið.  Þar voru þó hálfsjálfsstæð furstaveldi, eitt þeirra kennt við Kænugarð.

Á sautjándu öld mynduðu kósakkar í Austur-Úkraínu hið svonefnda Hetmanat en það ríki leitaði ásjár hjá Moskvuveldinu og samþykkti að lúta keisaranum þar árið 1654. Ástæðan var ótti við hið volduga  pólsk-litháska ríki.

Kósakkarnir  virðast hafa litið á þetta sem tímabundið bandalag en Moskvuvaldið vildi innlima Hetmanatið í ríki sitt. Þó hélt hið úkraínska Hetmanat  vissu sjálfsstæði  mest alla átjándu öld.

Ekki voru allir kósakkar sáttir við innlimun í Moskvuveldið, hluti þeirra barðist með Karli tólfta, Svíakonungi,    í fólkorrustunni við Poltava árið 1709 þar sem Rússar báru  sigur úr býtum.

Ivan Mazepa, leiðtogi kósakka,  skrifaði: „Moskvuveldið, það er stórrússneska þjóðin, hefur ávallt hatast við vora Litlu rússnesku þjóð (Úkraínumenn), það hefur lengi haft þá illgjörnu ætlun að útrýma þjóð vorri“.

Hann mun einnig hafa talið sig skyldum bundinn við „Hið litla rússneska föðurland“ (samkvæmt Plokhy 2017: 43). Þrjú hundruð árum síðar sitja Kremlverjar enn við sama keip, útrýmingarkeipinn.

Pútín laug þegar hann sagðist ekki ætla að ráðast inn í Úkraínu, líklega laug hann líka þegar hann sagðist virða úkraínsk réttindi: „And what Ukraine will be- it is up to its citizens to decide“.

Honum skal til afbötunar sagt að stundum skrifar hann eins og Úkraínumenn séu að einhverju leyti aðskildir frá Rússum.

Harvardprófessor í úkraínskri sögu,  Serhii  Plokhy,  segir í bók sinni The Lost Kingdom að þótt Úkraína og Belarús hafi komist undir stjórn Moskvu þá hafi elítur þessara landa framan af  skilgreint íbúa þeirra sem þjóðir, aðskildar frá Rússum (samanber ummæli Mazepa).

Þó hafi þeir með tíð og tíma farið að tala í ríkari mæli um eina rússneska þjóð  (Plokhy 2017: 38-41)

Nefna má að á árabilinu 1656 til 1721 var Moskvu-tsarinn kallaður „drottinn stóra, litla (Úkraínu) og hvíta Rússlands (Belarús)“ (Plokhy 2017: 124).

Tsararnir  viðurkenndu sem sagt tilvist Úkraínu hvað sem Pútín kann um það mál að halda. Það fylgir sögunni að það er ekki fyrr en 1721 að valdhafar í Moskvu fara að kenna sig við Rússland, áður var talað um Moskvuríki (e. Muscovy). Þýðir það að Rússland sé gerviríki?

Moskva byggðist ekki fyrr en á tólftu  öld og laut lengi stórkonungum  Mongóla. Enda segir fyrrum Mongólaforseti hæðnislega að nota megi pútínska hundalógík til að réttlæta innlimun Rússlands í Mongólíu.

Plokhy segir í  The Lost Kingdom að Moskvuríkið hafi að nokkru  leyti verið sköpunarverk Mongóla. Þeir hafi gefið valdhöfum Moskvu sæmdarheitið  „stórfurstar“ (e. grand princes) eftir að einn þeirra giftist systur hæstráðanda Gullnu hjarðarinnar mongólsku. Upphefðin kemur að utan.

Auk þess hafa Rússar lagt undir stór landflæmi, sem áður tilheyrðu öðrum ríkjum, t.d. stórt landsvæði þar sem Vladivostok er nú en það tilheyrði Kínaveldi frá alda öðli. Hafa Kínverjar þá ekki rétt  til að ráðast inn og endurheimta svæðið?

Hvað um það, meginhluti Úkraínu komst ekki undir rússneska stjórn fyrr en 1654, vestasti hlutinn,  Galisía, ekki fyrr en 1940.

Ekki má gleyma því að árið 1918 lýsti Úkraína yfir sjálfsstæði en Bolsévíkar lögðu landið undir sig.  Til að friða Úkraínumenn gerði Lenín landið að sambandslýðveldi í Sovétríkjunum, nóta bene bara að nafninu til. Moskvuhyskið réði öllu að vanda.

Í bók sinni The Russo-Ukrainian War andæfir  Serhii  Plokhy geipi Pútíns um að Lenín hafi gefið Úkraínu rússneskt land. Á þessu svæði hafi á þeim árum aðeins 17% íbúanna haft rússnesku að móðurmáli, meirihlutinn úkraínsku.

Það hafi breyst vegna rússavæðingar Moskvuvaldsins sovéska og iðnvæðingarinnar í Donbass en fjöldi rússneskumælandi flutti þangað til að starfi í iðnaði.

Ekki þori ég að dæma um sannleiksgildi þessa en hallast þó að því að þetta sé satt þar eð Moskvuvaldið hamaðist löngum við að rússavæða Úkraínu.

Ekki síst með því að banna mönnum að skrifa á úkraínsku eða berjast gegn máli og menningu Úkraínumanna með öðrum hætti.

Eftirtektarverð er sú staðhæfing Plokhys að rússneskir þjóðrembungar á keisaratímanum hafi talið úkraínsku rússnesku sem Pólverjar hafi meðvitað afbakað. Þeir standi á bak við allar sjálfræðistilraunir Úkraínu  (t.d. Plokhy 2017: 137-152).

Samanber jarmið í Pútín um að vesturlönd afvegaleiði Úkraínumenn og telji þeim trú um að þeir séu ekki Rússar.

                  Kommúnistar og Úkraína

Plokhy segir að bolsévíkar hafi verið tvíbentir í afstöðunni til sjálfstæðis/sjálfræðis Úkraínu en 1917-8 verður  Úkraínuríki til.

Bolsévíkar hernámu Kænugarð í ársbyrjun 1918 og drápu menn sem leyfðu sér þá ósvinnu að tala úkraínsku á opinberum vettvangi (Plokhy 2017: 198). Ári síðar hernámu hvítliðar Kænugarð og tóku að þjarma að úkraínsku máli enda alfarið  á móti sjálfsstæði Úkraínu (Plokhy 2017: 208).

Eftir borgarastyrjöldina hafi Lenín tekið að leggja áherslu á rétt Úkraínumanna til að nota sitt móðurmál og benti réttilega á að keisaraveldið hafi fótumtroðið menningu þeirra (Plokhy 2017: 215).

Í kjölfari þessa tóku bolsévíkar að efla úkraínska menningu og mál all verulega, meira að segja á kostnað rússneskumælandi Úkraínumanna (margir þeirra urðu sjálfsagt rússneskumælandi vegna rússavæðingar keisaranna).

En Plokhy telur að ástæða þessa hafi ekki síst verið sú að bolsévíkar vildu öðlast hylli innfæddra en mjög stór hluti þeirra hafi barist gegn bolsévíkum í borgarastyrjöldinni.  Bæði í herjum hvítliða og úkraínskra sjálfstæðissinna  (Plokhy 2017: 229-232).

Adam var ekki lengi í paradís, Stalín sneri fljótlega við blaðinu og tók að ofsækja úkraínsku elítuna og rússavæða þjóðina. Og ýta undir rússneska þjóðrembu, nú var meira  að segja farið   að tala vel um keisarana (Plokhy 2017: 242-259).

Bolsarnir höfðu þjóðnýtt bændabýlin og smalað bændum í samyrkjubú. Til að fjármagna iðnvæðingu lét Stalín ræna bændur afurðum sínum og selja í útlöndum.

Afleiðingin var gífurleg hungursneyð sem kostaði milljónir bænda lífið, aðallega þá úkraínsku.

Úkraínumenn telja margir að Stalín hafi meðvitað svelt úkraínska bændur til að koma þjóðinni á kné. Þeir líkja þessu við helförina og kalla „Holodomor“.

Minningin um hana er ein af ástæðum þess að mörgum Úkraínumönnum er illa við Rússa.

En hvað segir Pútín? Hann gerir meira en að gefa í skyn að valdhafar í Úkraínu ranglega ásaki Sovétríkin fyrir yfirgang og fjöldamorð á Úkraínumönnum. Afkomendur þeirra sem Stalín lét myrða hljóta að kreppa hnefann.

Plokhy ræðir Holodomor lítið. Skylt er að geta þess að  hann er Úkraínumaður og hefur kannski of mikla hneigð til að draga taum sinnar þjóðar. En hinn hlutdrægi getur rambað á sannleikann, sönnunarbyrðin er þeirra sem telja hann fara með rangt mál.

Þess utan  er hann ófeiminn við að viðurkenna að á löngum tímabilum hafi úkraínskur almenningur samsamað sig rússneska ríkinu, sjálfræðis- og þjóðernissinnar  hafi verið fáir, aðallega menntamenn (Plokhy 2017: 174).

Spyrja má hvort þessi afstaða almennings hafi ekki átt rætur í áróðri Moskvuvaldsins og tilraunum þess til að útrýma úkraínsku máli og menningu. Keisaradæminu var stjórnað á rússnesku, menn komust ekki áfram í samfélaginu nema að tala það mál.

Ástandið í Sovétríkjunum var litlu skárra. Plokhy segir reyndar að skipst hafi á skin og skúrir á dögum þessara ríkja, stundum hafi það þjónað hagsmunum valdhafa að efla úkraínskt mál og menningu en yfirleitt ekki. Að jafnaði hafi valdhafar ófétis Sovétsins stuðlað að mikilli rússavæðingu Úkraínu.

Hvað um það, þegar Úkraína  fékk sjálfsstæði ári 1990 má segja að Garðaríki, Rúþenía, Hetmanatið  og Úkraínuríkið 1918-20. hafi endurfæðst. Minnast má þess að í  kosningum 1990 greiddi 90% úkraínskra kjósenda atkvæði með sjálfsstæði landsins.

Flestir Úkraínumenn hafa úkraínsku að móðurmáli en það tungumál er talsvert ólíkt rússnesku, málin skarast bara að hluta. Ljóst er að yfirgnæfandi meirihluti Úkraínumanna hefur úkraínska þjóðernisvitund, sú staðreynd styrkir  staðhæfinguna um þetta sé  sérstök þjóð.

Sú vitund birtist ekki síst í einbeittum vilja þeirra til að verjast yfirgangi Moskvuríkisins.

              Sitthvað um sögu og Moskvuveldið

Ekki þýðir að segja að þessi þjóðernisvitund sé ekki ýkja gömul, þjóðernisvitund er tiltölulega nýtt fyrirbæri í mannkynssögunni þótt hún eigi sér gamlar rætur (hve gömul er rússnesk þjóðernisvitund? Tvö hundruð ára?).

Moskvumenn segja að Úkraína sé samsuða úr löndum sem ekki hafa átt sér langa sameiginlega sögu.

Þeir athuga ekki að hið sama gildir um Rússland sem upprunalega var bara Moskva og svæði í kringum hana sem laut valdi Mongóla og Tatara.

Á fimmtándu öld rústaði Ivan III, fyrsti Moskvu-tsarinn, hið frjálslynda lýðveldi Hólmgarð og gerði hluta af Moskvuveldinu (ég kalla frjálshuga Rússa „Hólmgarðsfólkið“ eða  "hólmgerska fólkið").

 Á öldinni átjándu lagði Moskvuveldið Krímskaga undir sig en hann var aðallega byggður Töturum. Fljótlega tóku Rússar að flytjast þangað í stórum stíl. Svo lét Stalín flytja Krímtatara nauðungarflutningi burt frá skaganum (eiga þeir þá ekki rétt á að stjórna honum?).

Á nítjándu öld útrýmdu Moskvumenn nánast þjóð Sirkissa (e. Circissians) og létu rússneska bændur taka yfir land þeirra (svo lítið eins og Kanar fóru með indjána).

Sem sagt, rétt eins og Úkraína er Rússland samsuða þjóða og landsvæða, hið sama gildir um fjölda ríkja, t.d. Bandaríkin.

Ítalía var sameinuð án þjóðarmorða. Einn af feðrum þjóðarinnar er sagður hafa sagt  „Nú erum við búin að sameina Ítalíu, nú verðum við að skapa Ítali“. Kannski Frakkar geti notað þetta sem afsökun fyrr innrás í landið!

Væri Pútín samkvæmur sjálfum myndi hann telja eðlilegt að Bretar gerðu innrás í Bandaríkin þar eð þau voru upprunalega hluti af Bretaveldi. Tala ekki báðar þjóðirnar sama tungumál?

Hann ætti líka að telja innrás Breta og Bandaríkjamanna í Írak réttlætanlega þar eð Írak er á vissan hátt gerviríki, skapað af Bretum eftir fyrri heimsstyrjöld.

En siðað fólk andæfir slíkum „rökum“, innrás Breta og Kana í Írak var innrás í fullvalda ríki og hreinræktað fólskuverk, rétt eins og innrás Rússa í Úkraínu. Að meðtalinni innrásinni í Krímskaga.

                  Lokaorð

Niðurstaðan er sú að goðsaga númer 1 er   tóm þvæla, heimsveldissinnuð, rússnesk þjóðrembugoðsögn um Úkraínu. Ríkið á sér gamlar rætur og Úkraínumenn eru sérstök og sjálfsstæð þjóð.

PS: Til að forðast misskilning vil ég taka fram að úkraínskir sjálfsstæðissinnar eru ekki heilagir og hafnir yfir gagnrýni fremur en andstæðingar þeirra, Moskvuvaldsmenn.

Þeir áttu Gyðingahatrið sameiginlegt með Moskvuliðinu, kósakkarnir frömdu fjöldamorð á Gyðingum, einnig sumir sjálfsstæðissinnar um 1918.

Og Stepan Bandera, sem barðist fyrir sjálfsstæði Úkraínu, gerði bandalag við djöfulinn, þýsku nasistana. Þó var Bandera ekki þægari þeim en svo að þeir stungu honum inn, bróðir hans og samstarfsmaður lét lífið í Auschwitz (sjá t.d. Plokhy 2015).

Ekki má gleyma því að rússneski hershöfðinginn Vlassov vann með nasistum og stofnaði her sovéskra stríðsfanga (flestir sennilega Rússar) sem barðist með Þjóðverjum. Samskipti hans við nasista voru reyndar álíka flókin og samskipti hins bannsetta Banderas við þá.

Heimildir utan nets:

Hosking, Geoffrey 2012: The History of Russia. A Very Short Introduction. Oxford: Oxford University Press.

Plokhy, Serhii 2015: The Gates of Europe. A History of Ukraine. Harmondsworth: Penguin.

Plokhy, Serhii 2017: The Lost Kingdom. The Quest for Empire and the Making of the Russian Nation. New York: Basic Books.

Plokhy, Serhii 2023: The Russo-Ukraininan War: The Return of History. New York: W.W. Norton & Company.

Steinfeld, Hans-Wilhelm 2022: Russland kriger. Stamsund: Orkana.

Hildur Sverrisdóttir, þingkona, segist vera mikil talskona frelsis og fjargviðrast yfir því að ýmsir þingmenn kalli sig „frjálslynda“ en vilji samt láta ríkið hafa „vit fyrir fólki“.

Skilgreiningarvandinn

 Ekki kemur fram hvernig Hildur skilgreinir frelsið en mikilvægt er að skilja að frelsishugtakið er margrætt og margþætt. Það er í eðli sínu umdeilanlegt hugtak (e. essentially contested concept) (mest af því sem hér segir á rætur í bók minni Kredda í kreppu, blaðsíðu 161 til 189 og víðar).  

Til er ókjör mismunandi skilgreininga á því og  þeim tengdar margvíslegar kenningar um samfélagið. Það er ekki hlaupið að því að skera úr um ágreining manna um þetta hugtak þótt vissulega megi benda á fáránlegar skilgreiningar á því. Við vitum hvað frelsið ekki er, ekki hvað það er! Og þar stendur hnífurinn í kúnni. Þeir þingmenn sem Hildur býsnast yfir gera líklega ráð fyrir öðrum skilgreiningum á hugtakinu en þeirri sem Hildur trúir á. Skilgreiningar sem ekki eru endilega verri en hennar.

Neikvætt frelsi

Líkast til gerir hún ráð fyrir því að frelsi sé það sem heimspekingar kalla „neikvætt frelsi“: Frelsi er fjarvera tálmana og þvingana, sérhver einstaklingur má gera það sem hann vill svo fremi hann skerði ekki frelsi annarra (Berlin 1994: 157-168).

Í ofan á lag má ætla að hún fylgi frjálshyggjuhugmyndinni um neikvætt frelsi: Markaðurinn og einkaeignarétturinn eru  frelsisins meginn, ríkið er því andstætt nema þegar það verndar einkaeignarétt og einstaklinga gegn ofbeldi.

En hér er margs að gæta: Standa frjálsar fóstureyðingar undir nafni eða hefta þær frelsi fóstursins? Kenningin um neikvætt frelsi gefur ekkert svar við þessari spurningu, svarið varðar það hvort litið er á fóstrið sem hluta af líkama konunnar eða sem sjálfstæða mannveru. Þess utan má spyrja hvort bann við fóstureyðingum sé ekki dæmi um að ríkið hafi vit fyrir (kven)fólki, ráði líkama kvenna. Ekki er  auðvelt að leysa þann vanda.

Spyrjum áfram: Voru ráðstafanirnar sem gerðar voru til að hefta útbreiðslu kóvídsins freklegar árásir  á frelsi  manna eða nauðsynlegar ráðstafanir til að vernda frelsi þeirra gegn smiti frá öðrum? Var þetta dæmi um að ríkið hafi haft vit fyrir fólki? Aftur er spurt spurningar sem erfitt er að svara.

Ofurveldi auðsins

Til að gera illt verra er engan veginn ljóst að markaður og einkaeign séu ávallt frelsisins  meginn. Um aldamótin 1900 var vald stórfyrirtækja og auðmanna vestanhafs geigvænlega mikill, ríkis-„afskipti“ afar lítil, ekkert velferðarkerfi og hlutur hins opinbera í þjóðartekjum aðeins 2-3%. Auðvaldið ameríska keypti stjórnmálamenn og dómara og gat jafnvel krukkað í kosningar (samkvæmt t.d. Krugman 2007). Því var engin furða þótt í skáldssögu Jack Londons The Scarlett Plague sé Bandaríkjum framtíðarinnar lýst sem landi þar sem ráð auðmenn réði öllu.

En upp úr aldamótum gerist að ríkisvaldið í líki Teddy Roosevelts forseta rís upp og tekur að vængstýfa stórfyrirtækin. Paul Krugman segir reyndar að sú vængstýfing hafi ekki tekist að öllu leyti vel, gylltu öldinni hafi ekki lokið fyrr en í kreppunni á fjórða áratugnum. Hvað sem því líður þá átti ríkið hið illa mikinn þátt í að tempra vald auðmanna á borð við John Rockefeller og Andrew Carnegie.

Nú tala Krugman og fleiri  um nýja gyllta öld í BNA, Shoshana Zuboff tekur undir og segir að í vændum sé tækniræði stórfyrirtækja í Kísildal sem lifi á upplýsingum um okkur, ekki vinnuafli okkar eins og fyrirtæki fyrri tíma (Zuboff 2019).

Google og Microsoft eru nánast einokunarfyrirtæki, einokun þeirra er sköpunarverk markaðarins, ekki hins illa ríkis (sjá nánar Stefán Snævarr 2011: 71-99). Erfitt er að sjá hvernig draga megi úr valdi tæknifyrirtækjanna nema ríkið grípi í taumana.

Eða draga úr ofurvaldi sægreifanna á Íslandi án þess að stjórnmálamenn breyti kvótakerfinu (ríkið átti reyndar mikinn þátt í að efla vald þeirra, „Drottinn gaf og Drottinn tók“).

Hugsum okkur að skólakerfið yrði algerlega einkavætt en það leiddi til aukinnar stéttskiptingar og minni félagslegs hreyfanleika. 

Börn foreldra, sem hafa ráð á bestu skólunum, hafi stórt forskot fram yfir hina.

Sagt hefur verið að einkaskólar í Bretlandi auki stéttskiptingu.

Sama hefur verið sagt um hina róttæku einkavæðingu skóla í Svíþjóð en hún er afar umdeild. Sé rétt að hún hafi aukið stéttskiptingu má spyrja: 

Eykur  einkavæðing skóla  frelsið eða minnkar það? Um það má deila. 

Ef frelsi auðmanna og stórfyrirtækja til að ausa fé í stjórnmálamenn leiðir til þess eða  veldi auðsins aukist kann það að þýða  frelsisskerðingu fjöldans.

Er þá rangt af ríkinu að hafa vit fyrir auðkýfingum og takmarka rétt þeirra til að dæla fé í pólitíkusa? Eða eykur ríkið kannski frelsið með þeim hætti?

Ábyrgðarkenningin

Sem sagt, ríkið er ekki alltaf óvinur frelsisins, markaðurinn og einkafyrirtækin ekki ávallt  svið frelsisins.  Nóta bene frelsisins í hinni hefðbundu hugmynd um neikvætt frelsi. Síður hefðbundin er sú útgáfa neikvæða frelsisins sem kallast „félagslega ábyrgðarkenningin“ (e. the social responsibility view). en íslenski heimspekingurinn Kristján Kristjánsson átti mikinn þátt í að þróa hana.

Kristján og félagar eru sammála frjálshyggjumönnum um að frelsi hljóti að vera neikvætt en skilgreina ”tálmanir” eða ”frelsishömlur” öllu víðar en frjálshyggjumenn. Hafi foreldrar alið börn sín upp í undirgefni þá hafa þau hindrað börnin í að standa á rétti sínum. Foreldrarnir bera ábyrgð á ófrelsi barnanna en ófrelsið er neikvætt (Kristján  Kristjánsson 1992: 5-18).

Hvítir menn í Norður-Ameríku eru sagðir hafa reynt að gera frumbyggjana háða áfengi í þeim  fróma tilgangi  að veikja viðnámsþrek þeirrar (samkvæmt t.d. Zinn 2003: 125-148). Samkvæmt ábyrgðarkenningunni báru hvítingjar báru ábyrgð á aukinni áfengissýki  frumbyggja sem dró úr frelsi þeirrar. En frjálshyggjumenn segðu annað: Aðeins ef hvítingjar hefðu beinlínis neytt pöpulinn til að neyta vímugjafanna væri hægt að tala um frelsisskerðingu.

Jákvætt frelsi

Sennilega hæfir ábyrgðarkenningin vel vonda frjálslynda fólkinu sem Hildur skammast út í. Líka jákvæða kenningin um frelsið, samkvæmt henni er frelsið máttarhugtak. Það sem máli skiptir er getufrelsi, frelsi  til að framkvæma, ekki frelsi frá hömlum (neikvæða frelsið).

Fólk sé aðeins frjálst ef það hafi mátt til framkvæmda, það hafi ekki þann mátt ef umhverfið veldur því að það sé undirdánugt, beygi sig fyrir valdinu. Þannig er jákvætt frelsi innra frelsi, spurning um sálarástand (það sem er innra með mönnum). Spyrja má hvort stór hluti Rússa sé undirdánugur, þjóðina hefur verið kúguð frá alda öðli, fólkið lært að beygja sig fyrir ofbeldishneigðum valdhöfum.

En hugmyndin um jákvætt frelsi hefur líka “ytri”, efnahagslega hlið. Heimspekingurinn Richard Norman er jákvæðnissinni og segir að menn geta ekki verið frjálsir nema að eiga einhverra kosta völ. Því betri og fleiri sem kostirnir eru og því hæfari sem við erum til að velja, því frjálsari erum við.

Frelsi er því ekki aðeins fjarvera ytri tálmana heldur líka möguleikinn á vali. Frelsi er á vissan hátt vald (og val). Góð efnaleg kjör, menntun og pólitískt vald geta aukið hæfni okkar til að velja og fjölga um leið kostunum sem kjósa má um. Menntun geti t.d. aukið hæfni okkar til að gagnrýna ríkjandi ástand og þannig sjá nýja félagslega kosti. Bætt kjör þýða að kostum okkar fjölgar og sama gildir um aukið pólitískt vald (Norman 1987: 131-154).

Gagnstætt þessu segir frjálshyggjufrömuðurinn Friedrich von Hayek að við getum verið frjáls þótt við eigum engra kosta völ, þótt okkur sé máttar vant. Enginn segði að fjallgöngumaður sem kominn er í ófærur og á engra kosta völ sé ófrjáls nema hann hafi lent í ógöngunum vegna ofríkis annarra manna (Hayek 1960: 12-13).

Frelsi sem forræðisleysa

Ólíkt Hayek myndu hinir frjálslyndu andstæðingar Hildar sjálfsagt  taka undir málflutning Normans. Þeir myndu væntanlega líka hrífast af kenningum  írska heimspekingsins Philip Pettits.  Hann er sammála neikvæðnissinnum um tvennt: Því að frelsi sé frelsi undan forræði og því að sjálfræði (innra frelsi) sé ekki nauðsynleg forsenda frelsis. En hann er jákvæðnissinni að því leyti að hann telur að frelsi sé ekki bara frelsi frá óumbeðnum afskiptum (Pettit 1997: 51). Hann talar um “frelsi sem forræðisleysu” (e. liberty as non-domination).

Menn geti lifað lífi sínu óáreittir og spakir  en samt verið upp á náð annarra manna komnir. Þeir síðastnefndu gætu hafa látið geðþótta sinn ráða er þeir afréðu að láta mennina í friði og gera þá þannig frjálsa að hætti frjálshyggjunnar (frjálshyggjumenn segja menn frjálsa ef enginn treður þeim um tær).

En þessir menn séu ekki raunverulega frjálsir því afskiptaleysið sem þeir búa við sé skilyrt (e. contingent), tilviljunum undirorpið. Það vildi einfaldlega svo til að ákveðnir einstaklingar ákváðu að láta þá í friði. Þeir lúti forræði þessara einstaklinga, þeir séu upp á náð þeirra komnir og frelsi þeirra sé því takmarkað.

Þetta þýðir m.a. að menn geti ekki verið frjálsir í einræðisríki. Þótt einræðisherrann leyfi þegnum sínum allra náðarsamlegast að valsa frjálsir um þá lúta þeir eftir sem áður forræði hans. Gagnstætt þessu segja frjálshyggjumenn að fólk geti hæglega verið frjálst í einræðisríki og að lýðræðið geti ógnað frelsinu (t.d. Friedman 1976: 13).  

Lokaorð

Hverjum á að trúa, hvaða skilgreining er best, hvaða kenning nálgast sannleikann mest? Salomónsdómur minn er sá að best sé að vera hentistefnumaður um frelsi, láta upplýsta dómgreind ráða hvaða skilgreining og kenning eiga  best við í mismunandi samhengjum.

Frjálshyggjukenningar  eiga vel við þegar gagnrýna skal samfélög á borð við hið norðurkóreska (jafnvel velferðarríkin líka), jákvæða frelsishugmyndin þegar Rússland skal gagnrýnt, ábyrgðarkenningin og sú írskættaða  eiga  best við þegar beint skal gagnrýnum sjónum að BNA.

Hvað sem því líður eiga Hildur og félagar engan einkarétt á hugtakinu um frelsi.

Heimildir:

Berlin, Isiaha 1994 "Tvö hugtök um frelsi” (þýðandi Róbert Víðir Gunnarsson), í Einar Logi Vignisson og Ólafur Páll Jónsson: Heimspeki á tuttugustu öld. Heimskringla: Reykjavík, bls. 157-168.

Friedman, Milton 1976: “The Line We Dare Not Cross”, Encounter, Vol. 47, nóvember, bls. 8-14.

Hayek, Friedrich von 1960: The Constitution of Liberty. London og New York: Routledge. 

Kristján Kristjánsson 1992a: “Sendibréf um frelsi”, Hugur, 5 ár, Bls. 5-18.

Krugman, Paul 2007: The Conscience of a Liberal. London og New York: W.W. Norton & Co.

Norman, Richard 1987: Free and Equal. A Philosophical Examination of Political Values. Oxford: Oxford University Press.

Pettit, Philipp 1997: Republicanism. A Theory of Freedom and Government. Oxford: Oxford University Press.

Stefán Snævarr 2011: Kredda í kreppu. Frjálshyggjan og móteitrið við henni. Reykjavík: Heimskringla.

Zinn, Howard 2003: A People’s History of the United States. 1492- present. New York: HarperCollins Publishers.

Zuboff, Shoshana.  2019:  The Age of Surveillance Capitalism. London: Profile Books Ltd.

Lengi tröllreið þjóðremba íslenskri sagnfræði. Allt illt í sögu þjóðarinnar var útlendingum að kenna, ekki síst Danakóngum. En nú er öldin önnur, aþjóðarembungar hafa tekið yfir alla umfjöllun um söguna.

Allt sem miður fór er íslenskum bændadurgum að kenna, konungurinn í Kaupmannahöfn var göfugmenni sem vildi þjóðinni vel.

Þessi sýn á Íslandssöguna er orðin  að trúarbrögðum þjóðarinnar. Ekki síst vegna sjónvarpsþátta Baldurs Hermannssonar um vistarband og bændur. Nú síðast mun Bogi Ágústsson hafa boðað þessa visku í útvarpsþáttum.

Valdhafar og vistarband

Vandinn er sá að alþjóðarembusagnfræðin er ekki hótinu skárri en þjóðrembuútgáfan. Ein vinsæl alþjóðrembukenning er sú að stórbændur einir hafi borið ábyrgð á hinu illræmda vistarbandi.

En  þeir hefðu  ekki komist langt með að tjóðra almúgann ef dönsk yfirvöld hefðu ekki lagt blessun sína yfir bandið illa.

Vistarbandið kemst á vegna dóms sem danski hirðstjórinn Diðrik Píning kvað upp, að áeggjan íslenskra stórbænda (skv t.d. Eimar Laxness og Pétri Hrafni Árnasyni 2015: 555-557).

Spurt er: Af hverju var  ekkert eiginlegt vistarband á þjóðveldisöld, þótt eitthvað í þá veruna hafi þegar verið til?  Getur verið að stuðning konungsvalds hefði þurft með til að tjóðra landslýð með þessu óþverrabandi?

Hvað um það, með Píningsdómi var erlendum aðilum bönnuð veturseta á Íslandi.

En voru þessir aðilar kaupmenn í nútíma skilningi? Fyrir daga nútíma samfélagshátta voru engin klár skil milli kaupskapar annars vegar, sjórána og annarra gripdeilda hins vegar, kannski var bannið að einhverju leyti tilraun til að koma í veg fyrir slíkt.

Ekki má skilja orð mín þannig að ég neiti því að kaupskapur og fiskveiðar útlendinga á ensku öldinni hafi ekki haft neinar góðar hliðar.

Sjálfsagt hefur þessi nærvera útlendinga verið að mörgu leyti af hinu góða. En án atfylgis konungsvaldsins hefði verið illmöguelgt að hindra vetursetu þeirra.

Athuga ber að Danakonungur var stærsti landeigandi Íslands í byrjun átjándu aldar, hann átti  25% jarðnæðis, 50% ef kirkjujarðir eru teknar með en þá var kirkjan orðin ríkisfyrirtæki.

Hann hafði því mikinn hag af vistarbandinu enda var vistarband í Danmörku til 1854  (ég veit ekki hve stór hluti jarðnæðis á Íslandi voru konungsjarðir á dögum Pínings, ekki má útiloka að hann  hafi haft þær í huga er hann kvað upp dóminn illræmda).

Á þessum tíma (í byrjun átjándu aldar) voru aðeins 5% íslenskra bænda sjálfseignarbændur.

Prófessor Jón Viðar Sigurðsson segir að á þjóðveldisöld hafi tveir af hverjum þremur þeirra verið sjálfseignarbændur, aðeins þriðjungur norska bænda hafi átt eigin jörð (Jón Viðar er líklega sá fræðimaður sem mest veit um íslenska og norska miðaldasögu) (Jón Viðar 2008).

Hvers vegna hverfur íslenska sjálfseignarbændastéttin á tímum hins erlenda konungsvalds?

Mér hefur dottið í hug að spinna ögn við staðhæfingu Jóns Viðars:  Eftir að landið varð norskt skattland hafi íslenskir höfðingjar ekki lengur þurft að öðlast hylli bænda með gjöfum og öðru slíku (Jón Viðar leggur mikla áherslu á þennan þátt þjóðveldisins).

Þá hafi aðalmálið verið annars vegar að öðlast hylli konungs eða standa saman gegn honum, í stað þess að keppa um vinsældir bændadurga.

Ég spinn við þessa staðhæfingu með eftirfarandi hætti: Brögð hafi verið að því að gjafir og stuðningur höfðingja kæmi í veg fyrir  að bændur yrðu að bregða búi, eftir að þær gjafir hurfu hafi líkurnar aukist á því að þeir færu á hausinn.

Í ofan á lag urðu bændur nú að greiða konungi skatt en þeir voru að heita skattfrjálsir á söguöld. Til að gera illt verra hafi afkoma þeirra versnað þegar litla ísöld hófst á fjórtándu öld. 

Kólnunin  kann að hafa sett fjölda bænda á hausinn. 

Landeyðing hefur gert illt verra, æ meira jarðnæði varð örfoka. Gagnstætt hefur uppfok ekki verið vandamál bænda í hinum skógsæla Noregi

Landeyðingar og  kólnunar vegna   hafa líkast til margir íslenskir  smábændur að bregða búi og ráða sig í vist. 

Ekki batnaði ástandið á sveinaöld (15du öldinni) þegar vopnaðir ribbaldar undir stjórn stórbænda réðust á fátæka bændur og rændu þá landi. Það landrán er alfarið á ábyrgð innlendra höfðingja, á sveinaöld var konungsvaldið veikt.

Reyndar var sveinaöldin öld upplausnar og óreiðu m.a. vegna þess að stofnanir þjóðveldisins voru horfnar, stofnanir konungsvaldsins enn veikar. Kannski hefði engin sveinaöld runnið upp ef landið hefði haldið sjálfsstæði sínu.

Þó ber þess að gæta að ástandið var litlu skárra á Sturlungaöld enda voru stofnanir þjóðveldisins við það að leysast upp.

Nefna má að fram að Sturlungaöld voru íslenskir höfðingjar ekki valdameiri en svo að þeir gengu til allra algengra verka á býlum sínum, voru bændur.

Lénshöfðingjum Evrópu hefði þótt það sérkennilegt, þeir gerðu ekkert annað en berjast og kúga ánauðuga bændur.

Öll vötn féllu  að þeim sama Dýrafirði, sum vötn áttu sér uppsprettu í konungsgarði, aðrar í stórbændajörðum, þær þriðju á lendum veðurguða.  Með þessum hætti hafi smám saman kvarnast úr sjálfseignarbændastéttinni.

Ef svo ólíklega hefði viljað til að landið hefði haldið sjálfsstæði sínu, t.d. undir forystu íslensks jarls eða konungs, má velta fyrir sér hvort jafn illa hefði farið fyrir bændum.

Lítum á það þegar Danakonungur lét ræna íslensk klaustur vegna siðskiptanna. Allt góssið var flutt til Danmerkur. Hefði innlendur, lúterskur,  konungur rænt klaustrin má ætla að auðurinn hefði ekki flust úr landi, jafnvel nýst til fjárfestinga sem alþýða manna hefði ef til vill  haft einhvern smáhag af.

Meðan ég man: Í bók sinni um Tormodus Torfæus (Þormóð Torfason) segir Bergsveinn Birgisson að danskir embættismenn í Noregi hafi farið illa með landslýð, rænt og ruplað og flutt þýfið heim til Danmerkur. Hann gefur í skyn að íslenskir embættismenn Danakonungs hafi verið skömminni skárri (Bergsveinn Birgisson 2021).

Spurt er: Ef Danastjórn var svona almennileg við Íslendinga af hverju kom hún á einokunarverslun?

Talið um mildi Danajöfurs verður hlægilegt í ljósi þess að bændaánauð var í Danmörku, þrælahald í nýlendunni í karabíska eyjahafinu og norskir aþýðumenn notaðir sem fallbyssufóður.

Var slíkur kóngur líklegur til að fara Íslendinga mjúkum höndum?

Bæjarmyndun

Mikið hefur verið hjalað um það hvers vegna ekki urðu til bæir á Íslandi og lýsa alþjóðarembungar víginu á hendur stórbænda, þeir hafi hamast gegn bæjarmyndun.

Gallinn við þessa staðhæfingu er sá að þeir, sem henni trúa, vita ekki að á miðöldum og í upphafi nýaldar urðu bæir og borgir yfirleitt aðeins til vegna þess að konungar og öflugir höfðingjar stofnsettu þá/þær.

Líklega m.a. vegna þess að vald þurfti til að koma í veg fyrir að sveitavargurinn eyðilagði þær. Talið er að téður vargur hafi rústað sænska víkingabæinn Birka.

Ósló var stofnsett af Haraldi konungi harðráða, Björgvin af Ólafi konungi kyrra. Enginn íslenskur höfðingi á þjóðveldisöld var nógu öflugur til að stofnsetja bæi, það er því fásinna að kenna höfðingjavaldinu um þéttbýlisskort á Ísland.

Auk þess virðast höfðingjar hafa sætt sig við þá myndun sjávarþorpa sem átti sér stað 1200-1400 (um þessa myndun, sjá Sigurð Snævarr 1993: 15, hann nefnir ekki viðbrögð höfðingja).

En  erfitt hefði orðið að setja stærri  bæi á laggirnar vegna viðarskorts. Miðaldabæir voru að miklu leyti viðarkyns.

Danakonungur stofnsetti fjölda bæja í Noregi, t.d. Fredrikstad, Kristiansand, Kristiansund og Halden. Hann hefði líklega getað sett á laggirnar smábæi á Íslandi og verndað sjávarþorpin hefði hann séð sér hag í því.

Íslenskir stórbændur hefðu aldrei þorað að stugga við bæ eða þorpi sem naut verndar konungsvaldsins. En sem stærsti jarðeigandi landsins hefur Danakonungur haft lítinn hag af bæjarmyndunum.

Eða skyldi það vera tilviljun að einokunarverslunin í boði konungs ýtti undir landbúnað, ekki fiskveiðar? Hvað fiskveiðar varðar þá gleymist oft hve lítinn við Íslendingar höfðu, lítið annað en rekadrumba. 

Eftir miðja elleftu öld eiga þeir ekki lengur skip heldur verða að húkka far til útlanda með norskum kaupmönnum. 

Vegna viðarleysis  var erfitt að smíða báta og þar með örðugt að stunda fiskveiðar, litla ísöldin hefur gert það enn erfiðara en ella.

Það var því ekki bara yfirgangur stórbænda sem veikti stöðu útgerðarinnar heldur líka viðarskortur og mögulegir hagsmunir konungsvaldsins.

Mikilvægt er að hafa í huga að ef konungur hefði lagt það á sig að stuðla að bæjarmyndun þá hefði það veikt vistarbandið því hjú hefðu getað fengið vinnu í bæjunum.

Hvað sem því líður er bæjarmyndun ekki eins heilög og sumir halda. Fyrir daga nútímasamfélaga voru bæir og borgir pestarbæli þar sem fleiri dóu en fæddust. Talað er um þversögn McNeills, bæir héldu íbúafjölda sínum eða uxu þrátt fyrir þetta  (skv Algaze 2018: 23–54).

Alla vega var skoðun  sveitalubbanna á borgarlífi ekki úr lausu lofti gripin, það hafði ýmsa ókosti. En þetta breyttist með nútíma tækni og læknavísindum, tækni og vísindi hafa gert borgir lífvænlegar.  

Velta fyrir sér hvort innlendur konungur hefði séð sér hag í að stuðla að bæjarmyndunum. Hann gæti hafa getað  gert bandalag við bæjarbúa gegn sveitahöfðingjum eins og konungur víða í Evrópu gerðu í byrjun nýaldar.

Alþjóðaremba án alþjóðasögu

Það er sláandi hversu litla þekkingu alþjóðarembungar virðast hafa á alþjóðlegri sögu, alla vega þeir rembungar sem rembast við að jarma  í fjöl- og fámiðlum.

Eða af hverju er aldrei talað um vistarband og bændaánauð í Danmörku, Englandi og fleiri Evrópuríkjum?

Mér vitanlega hefur enginn þeirra rætt sögu bæjarmyndana í Evrópu, að Noregi meðtöldum. Merkilegt nokk tala sumir þeirra (alla vega í fjölmiðlum og á feisbók) eins og hvergi hafi verið höfðingjaveldi nema á Íslandi.

Þeir virðast ekki vita að bókstaflega alls staðar á jarðarkringlunni hafa verið einhverjir hópar sem höfðu mun meiri völd en almúginn.

Undantekningar eru örsmá „frumstæð“ samfélög, mögulega líka fornmenning Indusdalsins.

Í þessu sambandi komst á kreik sá þvættingur  að Noregur, gagnstætt Íslandi hefði aldrei  haft höfðingaveldi. En staðreyndin er sú  miðaldakónungarnir  norsku  voru  valdameiri en öll höfðingjakássan íslenska samanlögð.

Ekki skorti heldur norska jarla, hertoga  og hersa völd. Yfirstéttarmenn norskir voru nefndir „lendir menn“  (menn geta fræðst um norskt miðaldasamfélag í nefndri bók Jóns Viðars 2008).

Spurningar og svör

Einhver kann nú að spyrja hvort ég trúi því í fúlustu alvöru að þjóðveldisöld hafi staðið undir nafni, verið lýðræðisöld þar sem smábændur höfðu það þokkalegt.

Nei, auðvitað réðu höfðingjar mestu, vinnuhjú voru réttlaus að kalla, konur valdlitlar.  En gagnstætt vel flestum Evrópulöndum á miðöldum var vísir að lýðræði þar eð menn gátu ekki orðið goðar nema njóta fylgis meðal bænda, alla vega stórbænda.

Það var örlítill lýðræðislegur þáttur í alþingiskerfinu (alltént fram að Sturlungaöld), það þótt aðeins u.þ.b. 10% fullorðinna karlmenn hefðu rétt til þátttöku. Goðar og gildir bændur, þeir síðastnefndu urðu að eiga sem nam tveimur kúgildum til að öðlast þingseturétt.

Í lénsríkjum Evrópu var yfirleitt ekkert slíkt í boði, þar ríkti stigveldi með konung á hátindinum, ánauðugum bændum neðst. Meira að segja í Noregi var vísir að lénsveldi þótt þar hefðu þingin viss völd.

Reyndar voru Sviss og ýmis evrópsk borgríki með einhvern smávísi að  lýðræði, þó tæpast stærri en þjóðveldisvísirinn.

Aðalmálið er að íslensk þing (bæði Alþingi og héraðsþing) skópu örmjóan  vísi að umræðumenningu. Þessi menning hverfur þegar landið kemst undir útlenda kónga. Kannski hefði  pínulitla umræðumenning tórað ef innlendur aðili hefði tekið völdin í lok Sturlungaaldar.

Þá kann lesandi að spyrja hvort ég haldi að Ísland hefði getað varðveitt sjálfsstæði sitt á þessum tímum.

Nei,  ég efast um það, kannski var það lán í óláni að lenda undir Noregs- og Danakonungum sem fóru kannski skár með þjóðina en t.d. enski kóngurinn hefði gert.

Danakonungur lét ekki fremja fjöldamorð á Íslendingum, það var honum til sóma. Og hann hafði ekki fyrir því að herskylda Íslendinga, gagnstætt því máttu norskir búandkarlar berjast í endalausum stríðum hans.

Reyndar er ekki víst að herskylda hefði bara verið af hinu illa. Íslenskir karlar í konngsher hefðu kannski kynnst nýjum hugmyndum, jafnvel lært handverk, ekki hefði af veitt.

Eitt aðalmein Danaveldis var að konungsvaldið sýndi Íslendingum passíva árásargirni,   vandinn var oft það sem konungur gerði ekki, t.d. að láta undir höfuð leggjast að stofnsetja  bæi.

Annað dæmi um passíva árásargirni var sú ráðstöfun að afvopna Íslendinga eftir siðskiptin án þess að efla varnir landsins.

Íslendingar voru því varnarlausir þegar sjóræningjarnir frá Algeirsborg gerðu strandhögg og rændu fólki í stórum stíl. 

Enn kann lesandi að spyrja hvort ég telji sjálfstæði æðst allra gæða.  Nei, það fer eftir efnum og aðstæðum hvort það er af hinu góða. Albanía á dögum harðstjórans Enver Hoxhas var alsjálfstætt, líklega hefði það verið íbúunum fyrir bestu að komast undir mannúðlegt, erlent vald.

Kannski er Evrópubúum nauðugur einn kostur að stofna sameiginlegt ríki til að halda Rússunum í skefjum. Eða Norðurlandabúum að endurvekja Kalmarsambandið.

Lesandi er ekki af baki dottinn heldur spyr hvort ég sé ekki fulldjarfur í gegn-sagnfræði (e. counterfactual history) þegar ég velti fyrir mér hvað kynni að hafa gerst ef innlendur konungur hefði tekið völdin.

Er nokkur leið að ráða í þær rúnir? Get ég útilokað að slíkur konungur hefði reynst hinn versti harðstjóri, verri en nokkur Noregs- eða Danakonungur?

Auðvitað ekki en ég held að oft sé nauðsyn að búa til gegn-sagnfræðilegar sviðssetningar (e. scenarios) til að glöggva skilning okkar á því sem í reynd gerðist.

Til að skilja raunveruleikann verðum við að þekkja möguleika, sviðsetningar geta verið tæki til þess arna í sagnfræði en þó kannski helst í bloggfærslum eins og þessari. Í slíkum færslum má leika sér að hugmyndum, t.d. gegn-sagnfræðilegum hugmyndum.

Lesendinn spyr enn og aftur hvort ekki sé satt að á átjándu og nítjándu öld hafi Danastjórn stundum komið með framfaratillögur sem íslenskir ráðamenn höfnuðu. Vissulega, til dæmis munu innlendir ráðamenn hafa komið í veg fyrir að einokunarverslunin yrði lögð niður 1770 (skv Sigurði Snævarr 1993: 19). 

Athuga ber að tillagan um einokunarverslunina virðist sett fram í valdatíð Struenses hins frjálslynda sem var nánast alvaldur í Danaveldi 1770-2, kom á tjáningar- og viðskiptafrelsi. 

Það er tæpast tilviljun að tillagan er ekki borin fram síðar, Struense missti öll völd 1772 og var hálshöggvinn. Allt var fært til fyrra stjórnlynds horfs í ríki Danakonungs,

Tillagan um afnám einokunarverslunar var nánast örugglega sett fram í óþökk konungsvaldsins. Hún er því hreint ekki dæmi um góða, göfuga Danakonunginn sem alþjóðarembungar trúa á. Fremur hið gagnstæða.

Ætla má að kóngsi hafi haft hag af einokunarversluninni þar eð hann átti miklar landeignir á Íslandi. Eins og áður segir þjónaði hún hagsmunum landbúnaðar, ekki fiskveiða. 

Eins og áður segir legg ég áherslu á að innlendir höfðingjar og stórbændur hafi átt sinn stóra þátt í mörgu af því sem miður fór.

Alla vega  stuðlaði einokunarverslunin mjög að því að einangra landið og koma í veg fyrir að ferskar, nýjar umbóta-hugmyndir bærust Íslendingum.

Þetta  kunna  að hafa verið meðal  ástæðna  þess að hugsunarháttur þeirra  var fornlegur, fjarstaða landsins bætti ekki úr skák. Þess utan var fólk  fyrir daga nútímasamfélagshátta almennt íhaldssamt og hrætt við breytingar. 

Það  var kannski þess vegna sem Íslendingar voru ekki ginnkeyptir fyrir umbótatilraunum Jörundar hundadagakonungs. William Morris mun segja í ferðabók sinni að Íslendingar væru skaðlega íhaldssamir.

Ef til vill var það vegna almennrar íhaldssemi sem þeir voru andsnúnir umbótum, ekki bara valdagirni yfirstéttarinnar.

Það kann að vera ein  af skýringum þess að vistarbandið hvarf svo seint á Íslandi.   

Hefði umræðumenning þjóðveldisaldar lifað af þá gæti hugsunarhátturinn hafa orðið annar.

Lokaorð

Alþjóðaremban var á sínum tíma ferskur gustur í íslenskri menningu, ekki veitti af að leiðrétta ýmsar þjóðrembuvillur í sagnfræði. En nú er hún orðin að leiðinlegri kreddu sem andæfa ber.

Margt af því sem miður fór í íslenskri sögu var sök jafnt stórbænda sem erlendra konunga, jafnvel íslensks almúga.

Það er ekki heiglum hent að þjóna Clio, gyðju sagnfræðinnar. Best er að hafa vaðið fyrir neðan sig, forðast formúlukennda mynd af sögunni, hvort sem sú mynd er í anda þjóð- eða alþjóðarembu.

Meðal heimilda:

Algaze, Guillermo 2018: “Entropic Cities: The Pardox of Urbanism in Ancient Mesopotamia”, Current Anthropology Volume 59, Number 1, febrúar, bls. 23–54.

Bergsveinn Birgisoson 2021: Mannen fra middelalderen. Björgvin: Vigmostad og Bjørke.

Einar Laxness og Pérur Hrafn Árnason  2015: Íslandssaga A-Ö. Reykjavík: Vaka-Helgafell.

Jón Viðar Sigurðsson 2008: Det norrøne samfunn. Ósló: Pax forlag.

Sigurður Snævarr 1993: Haglýsing Íslands. Reykjavík: Heimskringla.

Í  mínu ungdæmi sungu menn „Kanntu brauð að baka?“. Ég syng  annan söng, um það fólk sem ég kenni við KANTA, Krata Að Nafninu Til Aðeins.

Einn þeirra er hinn  ágæti blaðamaður og skáld Sigmundur Ernir Rúnarsson  sem eitt sinn sat á þingi fyrir Samfylkinguna.

En hann er ekki meiri jafnaðarmaður en svo að hann syngur ítrekað lofgerðaróð um Sjálfsstæðisflokk fortíðarinnar og vegsamar hinn ginnhelga frjálsa markað, nú síðast í DV pistli.

Flokkurinn hafi á árum áður barist gegn ríkisafskiptum, fyrir einstaklingsfrelsi og frjálsum viðskiptum.

En á síðari árum hafi hann snúist gegn hinni goðumlíku frjálshyggju, ó vei!  Fyrir vikið hafi  fylgi hans snarminnkað.

Flokkurinn

Að gamni slepptu þá er þessi mynd Sigmundar Ernis af Sjálfsstæðisflokknum vægast sagt furðuleg.

Þorvaldur Gylfason dregur upp allólíka mynd, hann segir að á dögum Ólafs Thors hafi flokkurinn verið hafta- og skömmtunarmegin.

Hann hafi þá sem nú ýtt undir óæðri endann á stórútgerðinni, fyrir utan að njósna um samborgara sína.

Það er mikið til í þessu, þess utan er ósennilegt að flokkurinn hafi misst fylgi vegna þess að hann sé  ekki lengur frjálshyggjunnar megin.

Þess utan er einfaldlega ósatt að Sjallar hafi lagt frjálshtyggjuna á hilluna. Því til sannindamerkis má nefna að Þórdís Kolbrún setti nýlega fram þá tillögu að einkavæða ÁTVR og Póstinn.

Og Áslaug vitnaði nýverið fjálglega í Reagan: Ríkið er ávallt vandinn, einkaframtakið lausnin.

Fátt bendir til þess að allur almenningur sé jafn  frjálshyggjusinnaður og þær stöllur. Mig rámar í skoðanakönnun sem sýndi að yfirgnæfandi meirihluti Íslendinga vildu ríkisrekið heilbrigðiskerfi.

Fylgishrun Sjálfsstæðisflokksins á sér aðrar rætur, í  reiði almennings út af hruninu og óánægju með hrokafulla, auðvaldssinnaða flokksbrodda.

En Sigmundur hélt  því fram í Fréttablaðsleiðara að almenningur vilji minni ríkisafskipti. Sú staðhæfing er ekki sennileg í ljósi þess sem segir hér um skoðanakannanir.

Sitthvað um Sviss

Er ég að halda því fram að velferðarkerfið sé heilagt?

Nei og aftur nei, fátt eitt er heilagt í þeim táradal sem mennirnir byggja.

Nefna má að Sviss hefur mjög takmarkað velferðarkerfi, samt verður enginn var við mikla ofurfátækt þar í landi. Ekki í samræmi við kratakreddur.

Bæta má við að þar í landi er mjög umfangsmikið lýðræði en samkvæmt formúlum frjálshyggjunnar á slíkt lýðræði að vera markaðsfrelsi skeinuhætt. Þrátt fyrir það  er markaðsfrelsi óvíða meira en hjá þessari Alpaþjóð.

Samkvæmt kenningunni eiga flugur ekki að geta flogið, þær geta það samt.

Frjálshyggjan

Sjálfsstæðisflokkurinn var reyndar með hálfgildings frjálshyggjuafstöðu til almenningssamgangna.

Þegar hann réði Reykjavík var borgin skipulögð sem amerísk bílaborg löngu áður bílar urðu almenningseign.

Lítið var gert til að efla almenningssamgöngur með þeim afleiðingum að fólk átti ekki annarra kosta völ en að skaffa sér bíl.

Hvað viðskiptafrelsi varðar er það ekki alltaf hagkvæmt. Nóbelshagfræðingurinn Joseph Stiglitz og fleira stórmenni benda á að iðnvæðing sé illframkvæmanleg nema nýjabrum í iðnaði sé verndað með tollmúrum.

Þannig iðnvæddust Bandaríkin og Suður-Kórea bak við slíka múra. Kóreumenn stunduðu reyndar takmarkaðan áætlunarbúskap sem svínvirkaði, landið iðnvæddist hraðar en nokkuð annað land í sögunni.

Þökk sé áætlunarkerfinu risu risafyrirtæki eins og Samsung, margir Íslendingar njóta góðs af framleiðslu þess merka fyrirtækis.

Ríkis-„afskipti“ eru því ekki alltaf neikvæð (en Suður-Kóreumenn höfðu vit á að hætta áætlunargerð þegar landið var orðið iðnvætt).

Samkvæmt formúlum frjálshyggjunnar er áætlunarkerfi leiðin til fátæktar og alræðis. En Suður-Kórea varð velllauðug og kom á lýðræðisskipan á meðan áætlunarkerfið var enn við lýði.

Formúlur markaðsdýrkenda reyndust rangar hvað Sigmundur Ernir athugi. 

Þess utan verður frjálsum markaði vart á kopp komið.

Stiglitz bendir á að til þess að svo megi verða verði allir gerendur á markaði að hafa fullkomna yfirsýn yfir alla kosti, hafa hnífjafnt aðgengi að öllum upplýsingum o.s.frv.

Útilokað sé að slíkt og þvílíkt raungerist, hönd markaðarins sé ósýnileg af því að hún sé ekki til.

Bæta má við að Milton Friedman segir réttilega að markaðurinn virki ekki vel nema gerendur séu að jafnaði upplýstir og eigingjarnir.

Hann athugaði ekki að upplýstir og eigingjarnir gerendur hafa hag af að draga sem mest úr samkeppni og græða með því sem mest.

Bestu leiðirnar að því marki eru annars vegar leið kartella (samráðs/samsærisleiðin), hins vegar að  beita ríkisvaldinu. Þannig getur markaðsfrelsið sálgað sjálfu sér.

Vart hefur slíka gerendur skort í Sjálfsstæðisflokknum, þeir hafa vafalítið  notað áhrif sín til að fá X-D pólitíkusa til að takmarka samkeppni sér í vil, skapa velferðarkerfi fyrir fyrirtæki.

Um leið hefur flokkurinn ekki ofreynt sig á að efla velferðarkerfi fyrir almenning.

Sigmundur Ernir segir að nú sé hún Valhöll stekkur orðinn. Hún hefur löngum stekkur verið.

Lokaorð

Sigmundi  Erni er margt vel gefið, hann er liðtækt skáld og upp á sitt besta góður  pistlahöfundur.

 En   honum bregst bogalistin þegar hann skrifar í hinum ferkantaða KANTA-stíl sínum.

Markaðurinn hefur ýmsa kosti, Sjálfsstæðisflokkurinn kannski líka, en krötum ber ekki að lofprísa þá. Þeim ber bara að heiðra skálkinn.

P.S. Mest af því sem hér er skrifað um frjálshyggju er ættað úr bók minni Kredda í kreppu. Frjálshyggjan og móteitrið við henni.