JÓLABÓKARÝNI 1: Högni eftir Auði Jónsdóttur

Hér með hefst jólabókarýni undirritaðs og verður fyrst rýnt í Högna hennar Auðar Jónsdóttur. Bókin fjallar um vistsinnaðan  framtíðarfræðing  (Högna) sem virðist alger hrakfallabálkur þar til rofa tekur í lífi hans í bókarlok.

Hann er fórnarlamb netofsókna rétthugsenda en þegar hann iðrast opinberlega er hann tekinn í sátt af hinu almáttka neti. 

Kvennamál hans leika mikið hlutverk, honum er lýst sem harla ómyndarlegum manni en með góðan húmor.

Ég held að löggild kvennagull gætu grátið af öfund yfir þeim séns sem þessi leppalúði hefur.

Ekki fannst mér meint kímnigáfa hans góð, ég verð að játa að hann fór ögn í taugarnar á mér.

Læra má af heimspekingnum Stanley Cavell að listdómar krefjist sjálfsskilnings dómara. Hann verði að gera sér grein fyrir hvað í honum sjálfum liti dóminn, til að ná því marki verði hann að líta í launkofa hjarta síns og reyna að skilja sig sjálfan.

Ef til vill  læri ég eitthvað um mig sjálfan í krafti þess að láta Högna ræfilinn pirra mig, sérstaklega svonefnda kímnigáfu hans (kannski öfunda ég hann af kynþokkanum!).

Aristóteles benti á að sitthvað væri sannleikur og trúverðugleiki í bókmenntaverki. Slíkt verk getur verið ósatt en trúverðugt, trúverðugleiki væri aðalatriðið. En skarast ekki sannleikur og trúverðugleiki, alltént í skálduðum sögum hvers heimur er mjög líkur raunheimum (jafnvel rauna-heimum)?

Mér finnst ofurséns Högna ótrúverðugur, bæði vegna þess hversu lummó hann er í útliti og hve óspennandi húmor hans er.

Í hinum napra veruleika (sviði sannleikans) er ólíklegt að slíkur gaur slái í gegn hjá konum.

Hvað um það, bókin byrjar ekki ýkja vel en batnar smám saman, sérstaklega er síðasti hlutinn þokkalega góður. Í þeim hluta er Högni sjálfur sögumaður.

Ef finna má einhvern boðskap í bókinni þá er það helst  gagnrýni á pólitíska rétthugsun og hjarðmennsku á netinu.

Þetta er sæmilega góð  skáldsaga en tæpast neitt meistaraverk.